دانلود تحقیق مقاله بررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران

مقاله بررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران از عصر عباسی تاكنون

این مقاله شامل  چکیده و مقدمه و ۴ فصل است که هر فصل خود نیز دارای موضوعات مختلفی بوده  و به جنبه های مختلف موضوع مقاله پرداخته است و به طور دقیق هر بحث را بررسی کرده است . تحقیق بررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران از عصر عباسی تاكنون در ۸۵ صفحه تنظیم شده است . مقاله یبررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران از عصر عباسی تاكنون برای رشته های تاریخ و ادبیات مناسب می باشد .

برخی عناوین تحقیق بررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران از عصر عباسی تاكنون

• چكيده
• مقدمه
• ايرانيان و تازيان پس از اسلام
• نتيجه استيلاي اعراب بر ايران
• روابط متقابل فرهنگي -اجتماعي – ايرانیان وعربها در عصر عباسي
• اوضاع ادبی ایران درعصرعباسی
• وجه تسميه
• منشا پيدايش طبرستان
• اسامي طبرستان و مازندران و موقعيت جغرافيايي
• عربها در طبرستان
• فهرست نام  حاكمان عرب در طبرستان
• جرجاني عبدالعزيز
• استر آبادي ابوالحسن
• فهرست منابع و مآخذ
• و دیگر موارد…

برخی توضیحات پراکنده مقاله بررسی تاريخ ادبيات عرب در مازندران از عصر عباسی تاكنون

مقدمه :

آن که از تحولات و سیر تاریخ غافل است نمی‌تواند با هوشیاری و بیداری کارها را ارزیابی کند بنابراین در غفلت و فراموشی می‌ماند.           امام علی (ع)

یکی از بهترین راههای خودسازی و تحول‌آفرینی در خویشتن مطالعه داستان‌شناسان و تاریخ‌گذشتگان است. چنانکه قرآن کریم نیز بدان اشاره دارد «فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ» (اعراف/۱۷۶) این آيه ما را به اندیشیدن درسرگذشت انسانهای گذشته دعوت می نماید، تا بیدار شده و درسها و عبرتهای لازم را بیاموزیم. بویژه اگر این مطالعه پیرامون سرگذشت انسانهای موفق تاریخ و اندیشه در عوامل پیروزی آنان باشد. بقول شاعر:

من لم يح التاريخ في صدره                  لم يدرعلوالعيش من مره

ومن وعي اخبارمن قدمضي                اضاف اعمارالي عمره

بنظرشاعرهركسي ازتاريخ وگذشته بي خبرباشدشيريني زندگي راازتلخي آن حس نمي كند

وكسي ازاخبارگذشته گان مطلع وآگاه باشدعمرآنهابرعمراوافزوده وباتجربه مي گردد.

لذا به لطف خداوند بزرگ این توفیق را پیدا کردم تا بتوانم نسبت به معرفی تعدادی از شخصیت‌های علمی و ادبی عربی دان طبرستان اقدام نمایم که هر کدام سهم بسزایی در نشر فرهنگ و تمدن اسلامی داشتند.

با توجه به وظیفه‌ای که بر عهده‌ی اینجانب گذاشته شده در حد توان با صداقت انجام وظیفه خواهم نمود. در قسمت تاریخی در جهت پاسخگویی به برخی سؤالات تاریخی از کتابهایی چون تاریخ طبری، تاریخ ابن‌اثیر، تاریخ طبرستان ابن اسفندیار و دیگر کتابهای تاریخی معتبر استفاده شده است.

موقعیت جغرافیایی :

ایران کشوری است در جنوب غربی آسیا با مساحت ۱٫۶۴۸٫۰۰۰ کیلومتر مربع، بیشتر با نام فارس شناخته شده است.

این کشور از شمال به روسیه شوروی و دریای قزوین (خزر) و از جنوب به خلیج‌عمان و خلیج فارس و غرب به عراق و ترکیه و از شرق به افغانستان و پاکستان محدود است (غربال، بی تا۱/۲۸۰).

نصف‌النهار َ۵ ْ۴۴ شرقی از غربی‌ترین نقطه‌ای ایران (حدود ۵۰ کیلومتری غرب ماکو) و نصف‌النهار َ۱۸ ْ۶۳ شرقی از شرقی‌ترین نقطه‌ی ایران، (حدود ۱۵۰ کیلومتری جنوب شرقی سراوان) عبور می‌کند. همچنین مدار َ۳ ْ۲۵ شمالی از جنوبی‌ترین نقطه‌ی ایران (حدود ۸۵ کیلومتری چابهار) و مدار َ۴۷ ْ۳۹ شمالی از شمالی‌ترین نقطه (حدود ۸۰ کیلومتری شمال ماکو) ایران می‌گذرد.

نژاد مردم ایران :

نژاد آریایی، در میانه‌ی هزاره‌ی دوم پیش از میلاد، پس از نبردهایی با بومیان در این سرزمین ساکن شده‌اند. از آن روزگار بارها با اقوام گوناگون در کشمکش بودند و با آنها درآمیختند. نژاد امروز ایرانیان آفریده‌ی این تاریخ دیرپای است که از نظر زبانی ۶۶٪ فارسها، ۲۵٪ ترکها (آذربایجان، شمال خراسان و فارس) ۵٪ کردها (غرب ایران) ۴٪ اعراب ( در استانهای جنوبی و جنوب شرقی و بخشهایی از خراسان) را تشکیل می‌دهند. (سيدجوادي۱۳۶۶ه/۲/۶۲۷ )

جهت آمدن آریانها به فلات ایران محققاً معلوم نیست چه بوده، اوستا مملکت اصلی آریانها را (ایران واج) یعنی مملکت آریانها می‌نامد و می‌گوید: مملکتی بود خوش آب و هوا، دارای زمین‌های حاصلخیز ولی ارواح بد زمین را سرد کردند و چون زمین قوت ساکنان را نمی‌داد، مهاجرت شروع شد.

مذهب آریانها با مذهب هندی یکی بود، به طوریکه حتی به زبان واحدی هم تکلم می‌کردند، ولی در قرون بعد جدایی مذهبی بین آنها روی داد.

جدایی مذهبی آنها، بین دو قرن هشتم و چهاردهم (ق م) بود، با توجه به تحقیقات بعمل آمده، معلوم شد که آنها معتقد به یک عده وجودهای خیر که، گنج‌ها و ذخایر طبیعت را به انسان می‌رسانیدند و همچنین به وجودهای بد و تیره که با موجودات خوب در جنگ بوده و نمی‌خواستند انسان سعادتمند باشد معتقد بودند.

سراج‌الدین قمری آملی

قرن هفتم در سال ۵۸۰ هجری در آمل متولد شد از ابتدای احوال سراج‌الدین قمری آگاهی کافی در دست نیست چنانکه خود گوید

خدای عزوجل خیر را و فرسک را                   وزیر کرد و عمید این نکال و قمر نگر

مرا مپرس ز احوال مردم آمل                       وزیر فلک بین و عمید شهر نگر

بهر حال قمری شاعری است متمایل به شیوه‌ی خراسانی و او شاعری است مسلط به دو زبان عرب و پارس که خود گه‌گاه بدان اشاره دارد.

قمری ار چند یگانه است چو سیمرغ             وليك هست در باغ ثنای تو همه فصل هزار

قوت ناطقه‌ی من به زبا تازی                        تا به حدی است که در نزد عرب هست نزار

ترجیعاتی که بعضی از بندهای آن تمام عربی است و یا قصیده‌هایی که عربی و فارسی است بر می‌خوریم که از عربی روان آراسته است و نشانه زبان رانی اوست.

از جمله قصیده مطول شاعر که مطلعش چنین است

(غفاری ، ۱۳۸۶ه ، ص ۴۰۵)

وَصَل العَبْدُ الی مَقْدمِ کسری الثانی               ملک العادل ذی العزه و البرهان

باسط الجودِ علی الکاشِحِ و الخلانِ               صادِقَ الْوَعْدِ فلا یخلف کالخوان

شاعردراين ابيات چنين مي گويد:

بنده وچاکربه نزدکسری دوم رسیدم شاهی عادل صاحب جاه ومقام وبرهان ملکی که خوش وعده است وبخشنده .ومانندخيانتكاران خائن نيست.

قمری مثنوی مفصلی دارد به نام کارنامه وی همچنین به حسن کاشی مشاعر همشهری خود توجه داشته است چنانکه در یکی از سرود‌های خود آورده است:

سقی الله ایام وصل الحبائب              چون عهد شباب از فراوان اطایب

مرعشي آملی :

سلطان العلماء سید حسین بن میرزا رفیع‌الدین محمد بن امیر شجاع الدین محمود مرعشی، آملی الأصل، اصفهانی المنشأ و الموطن، ملقب به سلطان العلماء و علاء‌الدین، حسینی النسب که نسب شریفش بابیست و نه واسطه به حضرت علی بن الحسین علیهما‌السلام می‌رسد، به جهت وزارت بعضی از سلاطین صفویه به خلیفه السلطان نیز ملقب بود. این عالم بزرگ از مفسرین قرآن بوده است.

ایشان از بزرگان علمای امامیه و محققی است عجیب الفکره، تلمذ عمده‌ی وی از پدرش بوده و با ملاخلیل قزوینی در حوزه‌ی درس شیخ بهایی نیز حاضر گردیده است. (مدرسی، ۱۳۶۹، ۳/ ۵۶)

صاحب روضات الجناب می‌نویسد: سلطان العلماء در روزگاری که پدرش میرزا رفیع‌الدین مقام صدارت شاه عباس اول را عهده‌دار بود به مقام وزارت آن سلطان نایل آمده بود و هر دو پدر و فرزند در یک خانه جلوس می‌کردند و مراجعانی را که مربوط به وزراء و صدرات به نزدشان می‌رفتند، پاسخ می‌دادند. (خوانساری، سید محمدباقر، ۱۳۰۹ هـ.ق، ، ۳/ ۱۵۲)

وی در اثر تقرب به شاه، به مقامی رسید که شاه او را به دامادی گرفت و فرزندان بسیاری از دختر شاه سیده‌ی شریفه خان آقا بیگم نصیبش شد که تماماً از اصفیای فضلا و اتقیای علما بودند. (مدرس، ۱۳۶۹، ج ۳/۵۶)

سلطان العلماء پنج سال به وزرات شاه عباس منصوب بود و پس از او به وزارت شاه صفی به مدت دو سال منصوب گردید، تا اینکه به خاطر توهینی که در یکی از جنگها نسبت به شاه صفی انجام داد، از مقام وزارت عزل شد و عده‌ای از فرزندان وی کور شدند، خودش نیز به قم تبعید شد. (خوانساری، ۱۳۰۹ هـ.ق، ۳/ ۱۵۵)

وی متولد سال (۱۰۰۱) و متوفی به سال (۱۰۶۴ هـ.ق) است.

آثار :

از آثار ارزشمند ایشان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱-مناسک الحج. (تهرانی، ۲۲/۲۳۵)

۲- أنموذج العلوم

۳- حاشیه علی تفسیر البیضاوی

۴- حاشیه علی تهذیب المنطق الشاهآبادیه الیزدیه

۵- حاشیه علی الشرح التجرید القوشچی

۶- حاشیه علی الروضه البهیه فی شرح المعه الدمشقیه

۷- حاشیه علی زیده الاصول.

۹- حاشیه علی شرح مختصر ابن الحاجب العضدیه.

۱۰- حاشیه علی شرح المطالع. (تهرانی ۶/ ۴۱-۶۵-۶۸-۱۰۲-۱۳۳)

۱۱- حاشیه من لا یحضر الفقیه

۱۲- توضیح الاخلاق. (مدرس، ۱۳۶۹ هـ. ۲/ ۵۶)

ایرانیان و تازیان پیش از اسلام:

سابقه تازیان با ایرانیان به دوره هخامنشیان می‌رسد. به روایت هرودوت کمبوجه از راه عربستان شمالی و حجاز به مصر لشکر کشید و پیش از آنکه به مصر درآید، پیمانی با شاه تازیان بست که او و لشکریانش را به سلامت از بیان عبور دهد. شاید این شاه تازیان همان، فرمانروای لحیان و نیای آن ناحیه باشد.

به روایت پولیوبیوس و پلینی تازیان شمال غربی عربستان و حواشی غربی بیابان شام زیر فرمان اسکندر مقدونی در آمدند و پس از وی، گردن به طاعت سلوکیان نهادند.

کوروش بزرگ شهربان نشین ناپایداری به نام (عربایا) در شمال عربستان بنا کرده بود.

داریوش که تصمیم داشت بازرگانی خلیج فارس را رونق دهد، اسکیلاس  از مردم کاریانده را، برای پویش‌ کرانه‌های شبه جزیره عربستان فرستاد. در دوره سلوکی، بین‌النهرین، پایگاه کوششهای شاهان سلوکی بود، تا قدرت سیاسی و بازرگانیشان را در ناحیه‌ی خلیج فارس و امتداد کرانه‌های شرقی عربستان، گسترش دهند.

پارتیان و در پی ایشان ساسانیان، تیسفون را که بر کران شرقی دجله در مرکز بین‌النهرین نهاده بود، تختگاه خود و مرکزی قرار دادند که، قدرت ایران را بر عراق آرامی که بعدها به عراق تبدیل شد، گسترش می‌داد.

(هاترا)، شهری که در سده‌ی یکم میلادی بنیاد گرفت. هاترا متحد اشکانیان پس از آنکه ترایانوس تختگاه پارتیان (تیسفون) را منصرف گردید، تهاجم رومیان را دفع کرد.