دانلود تحقیق مقاله استراتژي ورود به بازارهاي جهاني (صادرات )

این تحقیق مقاله دارای موضوعاتی همچون مقدمه تحلیل نتیجه گیری و … می باش و در ۱۸ صفحه تنظیم شده است و دارای پسوند ورد word قابل ویرایش است

برخی از عناوین تحقیق مقاله استراتژي ورود به بازارهاي جهاني (صادرات )

• مقدمه
• دسترسی به بازار
• یکی از بزرگترین گام ها
• اتحاد های بیو تکنولوژی
• نظام های مالکیت فکری
• مدیریت منافع و خطرات
• خطرات بیوتکنولوژی
• نظام های موثر کنترل
• جنبه اول
• جنبه دوم
• نتیچجه گیری
• منبع

برخی از توضیحات تحقیق مقاله استراتژي ورود به بازارهاي جهاني (صادرات )

مقدمه

ورود به بازار جهاني بيوتكنولوژي، نيازمند سرمايه‌گذاري و انجام اقدامات مناسب در اين زمينه مي‌باشد. كشورهاي مختلف و از جمله كشورهاي درحال توسعه، استراتژي‌هاي مديريتي مختلفي را براي ورود به عرصه نويني كه به‌نام اقتصاد زيستي در حال شكل گرفتن است، در پيش گرفته‌اند. در زير به برخي محورهاي مشترك اين استراتژي‌ها اشاره شده است:

توسعه بهره‌برداري اقتصادي از بيوتكنولوژي، نيازمند ايجاد يك سيستم مديريتي متناسب با اقتصاد نوين محصولات بيولوژيكي مي‌باشد. كشورهاي در حال توسعه جهت شركت در اين اقتصاد نوين، حداقل بايستي پنج نكتة كليدي زير را در سيستم‌هاي مديريتي خود در نظر گيرند:

۱- دسترسي به بازار

۲- اتحادهاي بين‌المللي بيوتكنولوژي

۳- نظام‌هاي مالكيت فكري

۴- مديريت منافع و خطرات

۵- نظام‌هاي مؤثر كنترل

۱-دسترسي به بازار

يكي از بزرگترين گام‌ها در ورود به تجارت جهاني، “دست‌رسي به بازار” مي‌باشد. اگرچه به دنبال گفتگوهاي پنجاه سال اخير، آزادسازي تجاري تا حدود زيادي افزايش يافته است، ولي هنوز موانع زيادي در مقابل تجارت محصولات بيوتكنولوژي، به ويژه براي كشورهاي جهان سوم، وجود دارد. تعرفه‌هاي بالا و نياز به استانداردهاي قابل‌قبول از جملة مهمترين اين موانع محسوب مي‌شوند. محصولات كشاورزي و صنعتي كه به كشورهاي صنعتي صادر مي‌شوند، از ميزان زياد تعرفه‌ها رنج مي‌برند. دراين ميان، اتحادية اروپا و ژاپن داراي بالاترين تعداد محصولات كشاورزي با تعرفة بالا مي‌باشند. به طور كلي تعرفه‌هاي بالا و تعديل‌ قيمت‌ها، تمايل براي فروش محصولات نهايي فرآوري شده توسط كشورهاي در حال توسعه را كم مي‌كند و به اين ترتيب امكان رشد و تجمع مهارت‌ها در اين كشورها كم مي‌شود.

از آنجايي‌كه كشورهاي پيشرفته،‌ يارانه‌هاي بالايي به بخش كشاورزي و محصولات صادراتي اختصاص مي‌دهند، توانسته‌اند در بازار تجارت جهاني، بسياري از كشورهاي در حال توسعه را به حاشيه برانند. همچنين به دليل عدم وجود بازارهاي آزاد، كشورهاي در حال توسعه تمايل زيادي براي سرمايه‌گذاري در زمينة صادرات محصولات فرآوري‌شده حاصل از مواد خام خود را ندارند.

مشكل ديگر صادركنندگان اين است كه مي‌بايست محصولات خود را به سطح استانداردهاي كشورهاي واردكننده برسانند كه اين يك عامل مهم در تجارت بين‌الملل مي‌باشد. در بيشتر موارد، استانداردهاي داخلي كشورهاي صادركننده، با استانداردهاي بازارهاي صادرات متفاوت است؛ لذا اين كشورها براي رساندن محصولات خود در سطح استانداردهاي موردنياز بازار و مصرف‌كنندگان، هزينه‌هاي زيادي را متحمل مي‌شوند. بسياري از كشورهاي در حال توسعه، اغلب فاقد امكانات و نيروي متخصص كافي براي رساندن توليدات خود به سطح استانداردهاي مطلوب واردكنندگان هستند. اين در حالي است كه كشورهاي در حال توسعه، حتي محصولاتي را وارد مي‌كنند كه در كشورهاي پيشرفته ممنوع شده‌اند؛ ولي كشورهاي پيشرفته محدوديت‌هاي زيادي براي ورود محصولات توليد‌شده در كشورهاي درحال‌توسعه قايل هستند.

اين نوع محدوديت‌ها و ديگر مكانيسم‌هاي بازدارنده، محدوديت بزرگي در زمينه ورود به بازار بيوتكنولوژي محسوب مي‌شوند. بنابراين نياز است كه كشورهاي درحال توسعه در جهت برطرف‌ كردن اين موانع و پيشبرد استفادة گسترده از بيوتكنولوژي، گام بردارند و تلاش‌ خاصي براي ايجاد فرصت‌هاي تجاري بهتر انجام دهند. اين تلاش بايستي بر مبناي معيارهايي باشد كه بتواند موانع و سدهاي معرفي و صادرات فرآورده‌هاي بيولوژيك توليدشده در كشورهاي در حال توسعه را از پيش رو بردارد. بدون‌شك، اين معيارها بايستي به‌عنوان استراتژي‌هاي داراي اولويت، در اقتصاد زيستي (Bioeconomy) نوين كه در حال تكوين است، مدنظر قرار گيرند.

۲- اتحادهاي بيوتكنولوژي (Biotechnology alliance)

يكي از پيشرفت‌هاي بزرگ در ساختار جهاني بيوتكنولوژي، ايجاد شبكه‌هايي است كه فعاليت‌هاي مشترك انجام مي‌دهند. اين شبكه‌ها، محصول همكاري و ارتباطات پيچيده‌ بين تعداد زيادي از سرمايه‌گذاران هستند. اين همكاري، ريسك ناشي از توسعة محصولات جديد را كاهش داده و باعث تبادل اطلاعات بين سرمايه‌گذاران مي‌شود. اين همكاري‌هاي مشترك، بطور كلي از طريق گرفتن مجوز (licensing)، پرداخت هزينه‌هاي تحقيق و توسعه، بازپرداخت هزينه‌هاي محصولات و خدمات توليد ‌شدة مشترك، اعطاي حق‌ امتياز و غيره به تأمين منابع مالي كمك مي‌نمايند. چنين تشكيلاتي به ويژه در مناطقي كه امكان دسترسي به ديگر اشكال مالي مانند سرمايه‌گذاري ريسك‌پذير، كم و محدود است؛ از اهميت بسيار زيادي برخوردار است. حتي در جايي كه امكان سرمايه‌گذاري ريسك‌‌پذير نيز وجود دارد، اين نوع همكاري‌ها مي‌تواند به عنوان يك عامل كاهش‌دهندة خطر (ريسك) عمل ‌كنند. اغلب همكاري‌هاي مشترك در كشورهاي صنعتي صورت مي‌گيرد. اما امروزه اين نوع فعاليت‌ها به‌خصوص در زمينه بيوتكنولوژي كشاورزي به كشورهاي در حال توسعه نيز سرايت كرده است.

در كنار عوامل كاهش‌دهندة ريسك كه در بالا بدانها اشاره شد، فعاليت‌هاي مشترك مي‌توانند نقش بسيار مهمي در توسعة توانمندي‌هاي تكنيكي شركت‌ها و مؤسسات كشورهاي در حال توسعه ايفا نمايند. اين همكاري‌ها به پيشبرد سياست استانداردسازي توليدات صنعتي در كشورهاي در حال توسعه نيز كمك خواهد نمود. بدين منظور، بايستي مدل‌هاي همكاري‌هاي مشترك كه با شرايط كشورهاي در حال توسعه همخواني دارد را شناسايي كرد و به عنوان بخشي از توسعة اقتصاد زيستي جديد به‌كارگرفت.

معمولاً تكنولوژي‌هاي نوظهور، با قوانين سختي در ارتباط با حفاظت مالكيت فكري مواجه هستند. بنا به دلايلي، بيوتكنولوژي اهميت بيشتري در اين زمينه دارد؛ زيرا اولاً نيازمند پتنت نمودن اشكال زندة تكنولوژي است و ثانياً معيارهاي سياسي گاه و بيگاه در پايه‌ريزي صنعت بيوتكنولوژي دخيل هستند.

عقايد مختلفي در مورد اهميت حفاظت از پتنت‌ها در تكامل صنعت بيوتكنولوژي وجود دارد. روند توسعة بيوتكنولوژي كشاورزي نشان مي‌دهد كه اهميت قوانين مالكيت فكري در توانايي كشورهاي در حال توسعه براي شركت در اقتصاد زيستي جديد، بسته به ماهيت تحقيق، سطح توسعة تكنولوژيكي و ميزان سرمايه‌گذاري، به طور چشم‌گيري متفاوت است.
بسياري از كشورهاي در حال توسعه هنوز قادر به حفظ جزئيات فعاليت‌هاي اختراعي خود نيستند و براي اين كشورها، شركت در بازار نوپاي اقتصاد زيستي، مبهم و نامأنوس است. بنابراين اين كشورها مي‌بايست نسبت به ايجاد قوانين مالكيت فكري اقدام كنند. بدون‌شك اين قوانين، توانايي آن‌ها را در ايفاي نقش در اقتصاد زيستي جديد، تحت‌تأثير قرار خواهد داد.
علاوه‌براين، بسياري از كشورهاي در حال توسعه هنوز در مراحل اولية يادگيري تكنولوژي مي‌باشند؛ لذا براي توسعه صنعتي خود به تكنولوژي‌هاي پتنت ‌شده در كشورهاي پيشرفته، نياز دارند. كشورهاي در حال توسعة نسبتاً پيشرفته‌تر به ايجاد يك تعادل بين علايق خود براي “دسترسي به تكنولوژي‌هاي پتنت‌ شده كشورهاي پيشرفته” و “حفظ و پتنت نمودن دست‌آوردهاي خود” نيازمند هستند؛ اما تاكنون مدل مناسبي جهت گنجاندن اين دو مفهوم مختلف در قالب يك استراتژي بوجود نيامده است.

و…